مرحوم نجاشی دربارۀ سهل بن زیاد نوشته: كان أحمد بن محمّد بن عيسى يشهد عليه بالغلوّ والكذب وأخرجه من قمّ إلى الريّ. این غلو سیاسی است، نه اینکه سهل بن زیاد ائمه را خدا میدانسته یا نماز نمیخوانده.  مراد غلو سیاسی است که تاثیرگذار در میراث علمی بوده است. مرحوم احمد اشعری که سهل بن زیاد را بیرون میکند و به او نسبت کذب میدهد مراد کذب مصطلح نیست. یک جهتش این است که ـ هر دو قمی بوده اند و رفته اند کوفه تحمل حدیث کردهاند ـ  اگر میگویی: «عن الوشّاء» یعنی از او شنیده ام، در حالی که تو در کتاب او دیده ای و از خودش نشنیده ای و به نحو وجاده بوده و باید بگویی: في کتاب الوشّاء. اصلا بحث بود که: العنعنة تساوق الاتصال یا أعم منه؟ سهل عنعنه را مساوق با اتصال میدانسته و احمد نمیدانسته.و این کذب نیست. البته از ابتدا در عبارت نجاشی دقت نشده است. او از اول دربارۀ سهل میگوید: كان ضعيفاً في الحديث، غير معتمد فيه. بعد میگوید: وكان أحمد بن محمّد بن عيسى يشهد عليه بالغلوّ والكذب. یعنی: جناب احمد نگو: کذب، بگو: ضعیف في الحدیث. این مبنای اوست، کذب نیست. انصافا خیلی لطیف تعبیر کرده. این دو در عبارت نجاشی به هم متصل اند، نه اینکه دو مطلب باشد. اصلا مگر میشود کلینی بیش از 900 مورد در کافی از یک کذاب نقل کند؟

آنچه برای نجاشی مهم است تاثیرگذاری غلو در میراثهای علمی است که قبول بکنیم یا نکنیم. دیگران همۀ اقسام غلو را یکی گرفته و در نتیجه دچار مشکل شده اند