به نظر می رسد، جریانات سیاسی- اجتماعی شیعه در چند قرن اولیه، ازعنوان غلوّ، به عنوان حربه ای سیاسی، له و علیه افراد و جریانات مشخص استفاده می کردند.بعدها دایره اعتقادی گروه های مختلف غالیان مبهم ماند. ... کوتاه سخن آنکه مجرد اتهام به غلو، در ردّ روایت و یا نفی عقیده کفایت نمی کند، به ویژه ما اطلاع دقیقی از مبانی فکری دو رجالی برجسته، مرحوم نجاشی و ابن غضائری، در دست نداریم. به نظر می رسد اندیشمندان خط صحیح غلوّ، با قطع نظر از برخی عقاید، حاملان اصلی معارف صحیح اهل بیت علیهم السلام بودند و خط آنان را نباید با خطوط انحرافی خلط کرد.

ما در کتاب شریف کافی تعداد زیادی از میراث های خط غلوّ را می بینیم. اینان از همان دسته معتقد و وابسته به اسلام و مقدسات اسلامی هستند. مرحوم کلینی با دقت و موشکافی عمیق خود، احادیث موهون و بی اساس خط غلو را جدا ساخت و سعی کرد روایات صحیح آنان را طبق نظام ارزشی اش در این کتاب بزرگ بیاورد. این کار مرحوم کلینی، بعدها در مکتب بغداد پذیرفته شد و در حقیقت زمینه اعتقاد و اعتماد مرحوم مفید به آثار صحیح این خط بود. 

در میان خط غلوّ، چهره ای چون مفضّل بن عمر به صورت رمز درآمده است و بر این اساس، بسیاری از کلمات و روایات به او نسبت داده شده که در حقیقت از او نیست. مرحوم ابن غضائری نیز به همین نکته اشاره هایی دارد. برای نمونه می توان از کتاب الهفت الشریف و یا الهفت و الأظله که اخیراً چاپ شده، یاد کرد. این کتاب مملو از کفریات و لاطائلات است و تقریباً همه ی کتاب را به مفضّل نسبت داده اند. این کتاب ه احتمال بسیار قوی از اباطیل محمد بن نُصیر نمیری، بنیان گذار فرقه نصیریه (علویان فعلی شام) است. او خود از خط غلوّ انحرافی بود و از سوی امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) لعن شد و از جامعه شیعه طرد گردید. (رجال کشی، ص323)